Sanırım uzun süredir mutsuzluğumu çok gösteriyorum,seni ve insanları sıkmış olabilirim.Bunun için senden özür dilerim,ama insanlardan değil.Sen hep bana maviler ve toz pembelerle geliyorsun , ama beceremiyorum gülümsemeyi.İç sesim sana küfür ediyor şuan,onu çok yormuşsun.Sen o kadar acımasız olamazsın değil mi ? O da susmalı artık haklısın.Ona dünyanın,adaletin ne kadar yerinde işlediğini anlatacağım.Gök kuşağı diye birşey varmış hala görmemiş olmam garip değil mi ? Bu arada sen hep mutlusun o yüzden sormadım seni.Aslında bende mutluyum ama hep içimdekine yenik düşüyorum.O daha güçlü sanki.Hep engel birşeylere..Mutlu olmama bile.Güneşi resmetmeyi ögrendigim günden beri o karalar baglamış kadına inanmıyorum.Onu çizebiliyorsam eger o parlaklığı görmüşüm demektir.Ve öylesine parlak bir şeyin içimdeki insana hükmetsini bekliyorum hala.İstese bunu yapabilir.Yarın güneşi yakalayıp bunu ona da anlatacagım.Ve aslında uçurtmalar rüzgarın kölesiymiş bunu öğrendim.Birilerinin biryerlerde sözünün geçmesi iyi birşey mi ? Peki ya cocuklar ? Onların bu durumdan haberi oldugunda ne kadar üzülecegini biliyor musun ? Bence bu konuyla alakalı daha iyimser şeyler yapabilirsin.
Sorularımı cevapsız bırakma,sende bana yaz.Kendine iyi bak..İyi bakman lazım.Görüşmek üzere..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder